این است که عده‏ای می‏گویند بهشت باید بدترین جاهای عالم هستی باشد، زیرا بهشت یک وضع یکنواخت دارد و بعلاوه در بهشت همه چیز را انسان‏ دارد و وقتی همه چیز داشته باشد مثل این است که هیچ چیز نداشته باشد.
انسان وقتی نداشته باشد بعد تلاش کند و به دست بیاورد آن وقت برایش‏ لذت دارد و الا اگر داشته باشد . مثل یک بچه اعیان می‏شود که از همان‏ لحظه اولی که چشم به دنیا باز می‏کند موجبات خوشی برایش فراهم است، هیچ چیز برایش تازگی ندارد و چون هیچ چیز برایش تازگی ندارد لذت برایش مفهوم ندارد.
برای آن بچه فقیر که پای برهنه در کوچه حرکت کرده یک جفت کفش خیلی‏ لذت دارد. ولی آنکه اصلا برایش پابرهنگی مفهوم نداشته و درد پا برهنگی‏ را احساس نکرده است لذت کفش داشتن را هم هرگز احساس نمی‏کند. این‏ است که روسو در کتاب امیل می‏گوید کسانی که بچه‏های خود را غرق در نعمتها بزرگ می‏کنند، آنها را به شکلی بزرگ می‏کنند که نسبت به لذت هیچ‏ حساسیت ندارند یعنی از موجبات لذت واقعا لذت نمی‏برند ولی نسبت به‏ دردها خیلی حساسیت دارند یعنی کوچکترین درد پدرشان را در می‏آورد.
برعکس ، بچه‏هایی که از اول در میان رنجها و سختیها بزرگ شده‏اند . نسبت‏ به درد ، حساسیت ندارند چون عادت کرده‏اند ، یعنی تحمل سختیها برایشان‏ آسان است بلکه سختی را اصلا حس نمی‏کنند و در مقابل ، کوچکترین موجبات‏ لذت ، حداکثر لذت را برایشان ایجاد می‏کند .